Συνολικές προβολές σελίδας

ιστορια μυστηριου 5


ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ
Ο Γιάννης Παπαδάκης πέθανε την 1η Μαΐου του 2009. Σε κανέναν από τους κατοίκους του Ρεθύμνου δεν προξένησε έκπληξη ο θάνατός του, μιας και η κατάσταση της υγείας του την τελευταία πενταετία δεν ήταν και πολύ καλή. Υπήρχαν, μάλιστα, περίοδοι που καθηλωνόταν  στο κρεβάτι για αρκετό διάστημα, εξαιτίας κάποιων κρίσεων. Πέρυσι λίγο έλειψε να αποδημήσει εις Κύριον από χρυσή. Γι’ αυτό  είχε προσλάβει μία αποκλειστική νοσοκόμα, για να τον κουράρει και για να φροντίζει τη διατροφή του σχολαστικά, αλλά και πάλι υφίστατο μερικές προσβολές που δεν ήταν, όμως, τόσο σοβαρές όσο η τελευταία που τον έστειλε στον άλλο κόσμο.
Ο Παπαδάκης είχε εγκατασταθεί στο Ρέθυμνο από τότε που ήταν 16 χρονών. Όταν πέθανε, είχε υπερβεί ήδη τα 70. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσε μόνος του- δεν είχε αποκτήσει οικογένεια- και καρπωνόταν την τεράστια περιουσία της πλούσιας οικογένειάς του μιας και ήταν ο τελευταίος απόγονός της. Εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει πολλούς φίλους, άλλωστε ήταν πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, αλλά ο καλύτερος του φίλος ήταν ένας αξιωματικός της αστυνομίας, ο οποίος φάνηκε πολύ επιφυλακτικός απέναντι στα πορίσματα της ιατρικής. Ήταν όντως φυσιολογικά τα αίτια του θανάτου του ή επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια;
Και τα τρία ανίψια του είχαν κάθε λόγο να θέλουν να τον στείλουν στον τάφο, σκεφτόταν. Η Ελένη, για παράδειγμα, από τότε που είχε ενηλικιωθεί είχε γίνει κυρία της περιουσίας της, αλλά η άσωτη και κοσμική ζωή της την είχαν οδηγήσει στο χείλος της χρεοκοπίας. Την Τερέζα, βέβαια, δεν είχε να την επικρίνει για τίποτα. Ήταν μια πολύ αφοσιωμένη σύζυγος και περίφημη μητέρα. Η διαγωγή της ήταν άμεμπτη αλλά συγχρόνως και βαρετή! Ο σύζυγός της, όμως, ήταν ένας φιλόδοξος γιατρός που δεν ήθελε μέχρι το τέλος της ζωής του να είναι ένας ασήμαντος και άγνωστος γιατρουδάκος μιας μικρής πόλης, ενώ θα μπορούσε να προοδεύσει και να μεγαλουργήσει στην πρωτεύουσα. Του έλειπε, βέβαια, το κεφάλαιο. Υπήρχε ακόμη και ο Δημήτρης. Μολονότι ήταν κι εκείνος πολύ ευγενικός και χαριτωμένος, δεν του ενέπνεε  μεγάλη εμπιστοσύνη. Άλλωστε, του είχε εκμυστηρευτεί παλιότερα ο μακαρίτης ότι είχε τη συνήθεια να του κλέβει  μικροποσά από τα συρτάρια του.
 Μια επίσκεψη, επομένως, στους «πρωταγωνιστές» του δράματος ίσως του αποκάλυπτε την αλήθεια.
Πρώτα επισκέφτηκε την Ελένη. Έμενε σε μια πολυκατοικία στο κέντρο του Ρεθύμνου, σ’ ένα πολυτελέστατα επιπλωμένο διαμέρισμα. Η κοπέλα τον υποδέχτηκε με επιφύλαξη  και ήταν πάρα πολύ τυπική στις απαντήσεις της. Τα συμπεράσματα που έβγαλε από τη συνάντηση μαζί της ήταν ότι η Ελένη ήθελε να ζήσει τη ζωή της. Της άρεσαν τα ωραία πράγματα και οι χαρές που μπορούν να προσφέρουν τα χρήματα. Ήταν «οπαδός» του ωφελιμισμού και ο θάνατος του θείου της τη βόλεψε πάρα πολύ  με αυτά που της κληροδότησε. Παρά το γεγονός ότι κι εκείνος γνώριζε το χαρακτήρα της ανιψιάς του, είχε άριστες σχέσεις μαζί της και εκείνη τον στήριζε ψυχολογικά όλο το διάστημα που ήταν άρρωστος.
Στη δεύτερη επίσκεψη συνάντησε το Δημήτρη. Αυτό το παιδί είχε κάτι το ξεχωριστό. Τους προδιέθετε όλους ευνοϊκά και γινόταν συμπαθής από την πρώτη κουβέντα. Ήταν, επίσης, και αφοπλιστικά ειλικρινής. Του ομολόγησε ότι πρόσφατα είχε δημιουργηθεί κάποια παρεξήγηση με το θείο του και την τράπεζα για ένα μικρό και ασήμαντο ποσό και παραδέχτηκε ότι έκανε κουταμάρα, γιατί δεν είχε λάβει υπόψη του ότι ο θείος του ήταν ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος. Παρόλα αυτά τον αγαπούσε πολύ και του φερόταν με τον καλύτερο τρόπο, εκτός από τις μικροαπατεωνιές του βέβαια που, όμως, ο θείος του πάντα συγχωρούσε.
Τελευταία επισκέφτηκε την άλλη ανιψιά του φίλου του, την Τερέζα. «Είμαι συγκλονισμένη από το θάνατο του θείου», είπε δακρύζοντας. «Του είχα υπερβολική αδυναμία, ξέρετε. Μας φρόντιζε όλους και μένα και τον άντρα μου και τα παιδιά. Αλλά κι εμείς τον προσέχαμε σαν να ήμαστε παιδιά του κι όχι ανίψια του. Ακόμα και ο άντρας μου, παρόλο που δεν ήταν αίμα του, τον φρόντιζε ιδιαιτέρως. Ξέρετε ο Τάκης έχει ειδικευτεί στην οροθεραπεία και με διάφορα σκευάσματα που έφτιαχνε προσπαθούσε να ενισχύσει  το ανοσοποιητικό του σύστημα. Ο θείος μου τον εμπιστευόταν και πάντα άκουγε τις συμβουλές του. Ακόμα και όταν έμπαινε στο νοσοκομείο, ο Τάκης ερχόταν σε συνεννόηση με τους συναδέλφους του και φρόντιζαν από κοινού την ανάρρωσή του. Ο θάνατός του άφησε σε όλους μας ένα δυσαναπλήρωτο κενό».
Μετά από τις τρεις αυτές συναντήσεις που είχε ο αστυνόμος αποφάσισε να πάει και στο νοσοκομείο, για να μιλήσει με τους γιατρούς που κούραραν το Γιάννη Παπαδάκη την τελευταία φορά. Όλοι μίλησαν για ατροφία συκωτιού, για ίκτερο, για εξάντληση, για επαναλαμβανόμενες κρίσεις και για έναν αναμενόμενο θάνατο. Ακόμα και η αποκλειστική από πενταετίας νοσοκόμα του, την οποία ρώτησε αν πρόσεξε κάτι ασυνήθιστο, τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι δεν αντιλήφθηκε τίποτα ύποπτο και ότι παρόλο που έδινε στον ασθενή παρακεταμόλη και προποφόλη, η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη.
Φεύγοντας από το νοσοκομείο, φανερά προβληματισμένος και φέρνοντας στη σκέψη του όλα όσα είχε ακούσει,  του αποκαλύφθηκε  η αλήθεια. Ο θάνατος του επιστήθιου φίλου του δεν οφειλόταν σε φυσιολογικά αίτια . Ο Γιάννης Παπαδάκης δολοφονήθηκε!!

Σε ποιον απέδιδε τη δολοφονία ο δαιμόνιος αστυνόμος και γιατί;;;


ΛΥΣΗ
Ο αστυνόμος απέδιδε τη δολοφονία στη από πενταετίας νοσοκόμα του. Αυτή θεωρώντας ότι είχε απέναντί της έναν άνθρωπο που ήταν άσχετος με ιατροφαρμακευτικά θέματα του ομολόγησε, στην ουσία, τον τρόπο με τον οποίο δολοφόνησε το αφεντικό της, γιατί η παρακεταμόλη είναι μία ουσία που αντενδείκνυται σε ηπατικά νοσήματα και η προποφόλη είναι ένα πολύ ισχυρό ναρκωτικό. Τα κίνητρα τώρα που οδήγησαν τη νοσοκόμα σε αυτή της την πράξη είναι ένα θέμα που θα τον απασχολήσει αργότερα.