Ο ΝΥΧΤΟΦΥΛΑΚΑΣ
Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του Σαββάτου πρώτο θέμα ήταν η δολοφονία του ενός από τους δύο νυχτοφύλακες του αρχαιολογικού μουσείου της πόλης μας, στην περιοχή της Φορτέτζας. «Ανεξιχνίαστο μυστήριο» έγραφαν κάποιες, «αποτρόπαιη δολοφονία» κάποιες άλλες, ενώ όλες συμφωνούσαν ότι τέτοιου είδους έγκλημα δεν είχε ξαναγίνει στο Ρέθυμνο και μάλιστα εν μέσω τουριστικής περιόδου.
Ποια ήταν τα αίτια που όπλισαν το χέρι του δράστη και σκότωσε έναν τόσο φιλήσυχο άνθρωπο, αναρωτιούνταν όλοι. Ο δολοφόνος άραγε είναι ντόπιος, είναι τουρίστας, πρόκειται για υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών;
Το θύμα, όμως, ήταν ένας απλοϊκός άνθρωπος που δεν είχε δώσει ποτέ λαβές για σχόλια και ούτε είχε απασχολήσει ποτέ την αστυνομία. Ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, μεροκαματιάρης που δούλευε νυχθημερόν, για να ταΐσει τέσσερα στόματα. Εύλογες απορίες απασχολούσαν τις σκέψεις όλων που, όμως, δεν έβρισκαν απάντηση.
Η αστυνομία έφτασε στον τόπο του εγκλήματος ξημερώματα αμέσως μετά το τηλεφώνημα που δέχτηκε από τον άλλο νυχτοφύλακα, ο οποίος έσπευσε να την ειδοποιήσει. Πολύ ταραγμένος και φανερά αναστατωμένος άρχισε να εξηγεί τι ακριβώς συνέβη. «Εγώ και ο Κώστας, ο συνάδελφός μου και φίλος μου, βλέπαμε τηλεόραση στο δωμάτιο που είναι για τους νυχτοφύλακες. Ξέρετε τώρα, κύριε αστυνόμε, κάπως πρέπει να περάσει και η ώρα. Δε γίνεται όλο το βράδυ να κάνουμε «φρούρηση» του χώρου. Ένα τέταρτο, λοιπόν, πριν ξεκινήσουμε για τον καθιερωμένο γύρο του μουσείου ακούσαμε κάποιο θόρυβο που ερχόταν από την αποθήκη. Τρέξαμε κι οι δυο να δούμε τι γινόταν. Προπορευόταν ο Κώστας και ακολουθούσα εγώ. Μόλις, όμως, ο Κώστας άνοιξε την πόρτα της αποθήκης, χτυπήθηκε από σφαίρες. Δεν πρόλαβε ούτε βήμα να κάνει. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ο δράστης, αφού πυροβόλησε, έφυγε σαν αστραπή από ένα ανοιχτό παράθυρο, που απ’ ότι φαίνεται το είχε παραβιάσει μπαίνοντας. Εγώ έτρεξα να τον προλάβω, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να τον αναγνωρίσω, ούτε καν να διακρίνω κάποια χαρακτηριστικά του, γιατί το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο. Πάντως, φορούσε μαύρα ρούχα, δεν ήταν σωματώδης και κινιόταν σαν αίλουρος. Κανένας τουρίστας θα ήταν, κύριε αστυνόμε, που μπήκε, για να κλέψει, αλλά δεν πρόλαβε. Ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν είχε εχθρούς. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, θεοσεβούμενος και καλός οικογενειάρχης. Δεν είχε πειράξει ούτε μυρμήγκι, αλλά, δυστυχώς, στάθηκε άτυχος».
Ο αστυνόμος, αφού άκουσε προσεχτικά το μάρτυρα, πήγε στην αποθήκη για αυτοψία. Αμέσως είδε το πτώμα του άτυχου Κώστα να κείτεται στη μέση του δωματίου. Κρατούσε στο ένα χέρι το πιστόλι του και στο άλλο το φακό, για να βλέπει. Ήταν πεσμένος μπρούμυτα μέσα σε μια λίμνη αίματος. Προχώρησε προς το παράθυρο. Πράγματι είχε σημάδια παραβίασης. Κοιτώντας έξω διαπίστωσε ότι εύκολα μπορεί κάποιος να μπει και να βγει από ένα τόσο χαμηλό παράθυρο.
Αφού κοντοστάθηκε λίγο, στράφηκε στο φύλακα και του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο τμήμα. Δύο λεπτομέρειες έδειχναν ότι είχε πει ψέματα.
Ποια ήταν τα αίτια που όπλισαν το χέρι του δράστη και σκότωσε έναν τόσο φιλήσυχο άνθρωπο, αναρωτιούνταν όλοι. Ο δολοφόνος άραγε είναι ντόπιος, είναι τουρίστας, πρόκειται για υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών;
Το θύμα, όμως, ήταν ένας απλοϊκός άνθρωπος που δεν είχε δώσει ποτέ λαβές για σχόλια και ούτε είχε απασχολήσει ποτέ την αστυνομία. Ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, μεροκαματιάρης που δούλευε νυχθημερόν, για να ταΐσει τέσσερα στόματα. Εύλογες απορίες απασχολούσαν τις σκέψεις όλων που, όμως, δεν έβρισκαν απάντηση.
Η αστυνομία έφτασε στον τόπο του εγκλήματος ξημερώματα αμέσως μετά το τηλεφώνημα που δέχτηκε από τον άλλο νυχτοφύλακα, ο οποίος έσπευσε να την ειδοποιήσει. Πολύ ταραγμένος και φανερά αναστατωμένος άρχισε να εξηγεί τι ακριβώς συνέβη. «Εγώ και ο Κώστας, ο συνάδελφός μου και φίλος μου, βλέπαμε τηλεόραση στο δωμάτιο που είναι για τους νυχτοφύλακες. Ξέρετε τώρα, κύριε αστυνόμε, κάπως πρέπει να περάσει και η ώρα. Δε γίνεται όλο το βράδυ να κάνουμε «φρούρηση» του χώρου. Ένα τέταρτο, λοιπόν, πριν ξεκινήσουμε για τον καθιερωμένο γύρο του μουσείου ακούσαμε κάποιο θόρυβο που ερχόταν από την αποθήκη. Τρέξαμε κι οι δυο να δούμε τι γινόταν. Προπορευόταν ο Κώστας και ακολουθούσα εγώ. Μόλις, όμως, ο Κώστας άνοιξε την πόρτα της αποθήκης, χτυπήθηκε από σφαίρες. Δεν πρόλαβε ούτε βήμα να κάνει. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Ο δράστης, αφού πυροβόλησε, έφυγε σαν αστραπή από ένα ανοιχτό παράθυρο, που απ’ ότι φαίνεται το είχε παραβιάσει μπαίνοντας. Εγώ έτρεξα να τον προλάβω, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να τον αναγνωρίσω, ούτε καν να διακρίνω κάποια χαρακτηριστικά του, γιατί το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο. Πάντως, φορούσε μαύρα ρούχα, δεν ήταν σωματώδης και κινιόταν σαν αίλουρος. Κανένας τουρίστας θα ήταν, κύριε αστυνόμε, που μπήκε, για να κλέψει, αλλά δεν πρόλαβε. Ο φίλος μου, ο Κώστας, δεν είχε εχθρούς. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, θεοσεβούμενος και καλός οικογενειάρχης. Δεν είχε πειράξει ούτε μυρμήγκι, αλλά, δυστυχώς, στάθηκε άτυχος».
Ο αστυνόμος, αφού άκουσε προσεχτικά το μάρτυρα, πήγε στην αποθήκη για αυτοψία. Αμέσως είδε το πτώμα του άτυχου Κώστα να κείτεται στη μέση του δωματίου. Κρατούσε στο ένα χέρι το πιστόλι του και στο άλλο το φακό, για να βλέπει. Ήταν πεσμένος μπρούμυτα μέσα σε μια λίμνη αίματος. Προχώρησε προς το παράθυρο. Πράγματι είχε σημάδια παραβίασης. Κοιτώντας έξω διαπίστωσε ότι εύκολα μπορεί κάποιος να μπει και να βγει από ένα τόσο χαμηλό παράθυρο.
Αφού κοντοστάθηκε λίγο, στράφηκε στο φύλακα και του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο τμήμα. Δύο λεπτομέρειες έδειχναν ότι είχε πει ψέματα.
Ποιες ήταν αυτές;;;;;;;
ΛΥΣΗ
Ο φύλακας είπε ότι ο “φίλος” του, ο Κώστας, δεν πρόλαβε να κάνει ούτε βήμα. Ο αστυνόμος, όμως, όταν μπήκε στην αποθήκη είδε το πτώμα να κείτεται στη μέση του δωματίου. Επίσης ο άτυχος Κώστας κρατούσε στο ένα του χέρι ένα φακό και στο άλλο ένα πιστόλι. Αφού προπορευόταν, πώς μπόρεσε ν’ ανοίξει την πόρτα της αποθήκης ενώ είχε και τα δυο του χέρια «απασχολημένα»;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου